Zoals je een landschap beschrijft, zo kun je ook een organisatie of een systeem beschrijven. Wat je precies beschrijft en deelt met anderen, hangt af van je actieve perspectief, je ontwikkelde vaardigheden, je detailniveau en het vermogen van de ander om dat wat je deelt ook te ontvangen.

Er is onnoemlijk veel te beschrijven in ieder landschap; huidige situatie, deelnemers, seizoensinvloeden, historische invloeden, bedreigingen en waarschijnlijke klimaatontwikkelingen. Eigenlijk ben je in je omschrijving nooit volledig en beperk je jezelf vrijwillig om overzicht en controle te houden. Je beperkt je kennis tot een of meerdere perceptiepunten.

Zo is het ook als we naar organisatiesystemen kijken vanuit ons huidig paradigma. Ons moderne Westerse wereldbeeld is weliswaar modern maar verre van volledig. Het is een geaccepteerde dimensie van waaruit we naar onze omgeving kijken en van waaruit we spreken. Onze overeengekomen collectieve en culturele manier van organiseren. We hebben bijvoorbeeld afgesproken dat we naar meetbare resultaten kijken, besluiten op basis van feiten en dat we elkaar beoordelen op basis van doelen, afspraken en verwachtingen.

Deze invalshoeken behoren tot de dimensie van de ‘rede’. Wanneer we ons uitsluitend op de dimensie van ‘de rede’ richten, sluiten we informatie uit andere dimensies uit. Dimensies zoals het lichaam, emoties, verbeelding, intuïtie, ‘innerlijk weten’, de liefde of de dimensie van levenslust. Hoe meer bewustzijn je toelaat, hoe meer je je aandacht (awareness) gelijktijdig op meerdere dimensies kunt richten. Dus hoe meer perceptiepunten, punten van inzicht en kennis op de ‘matrix’ van alles wat er te weten valt, je parallel kunt waarnemen.

Door de vereniging van culturen op het mondiale toneel, wordt de beperking van ons wereldbeeld steeds explicieter en worden we uitgenodigd om ons collectieve zelfbeeld en wereldbeeld, te verruimen. Met andere woorden, om meerdere dimensies van onze huidige realiteit, bewust te ervaren.

Elke beschrijving van een situatie voegt weer nieuwe, complementaire elementen toe. Het is nooit binair en iedere omschrijving gaat in principe voorbij goed of fout. Elke beschrijving, van wat dan ook, is een waarneming in dat moment in tijd en plaats van degene die ‘kijkt’ en beschrijft. Er is slechts herkenning, inspiratie of ongeloof bij degene die luistert.

Voor organisaties, als entiteit, geldt in principe hetzelfde als voor mensen. In je persoonlijke leven is transformeren naar een nieuwe vorm soms onontkoombaar. Ook organisaties gaan door fysieke, emotionele en geestelijke transformaties. De kunst is natuurlijk naar de juiste dimensie te kijken om de transformatie te begeleiden. Denk aan organisaties die zichzelf moeten herstellen na een zware operatie of het verlies van een dierbaar onderdeel. Of organisaties die net een nieuw huwelijk gesloten hebben. Of organisaties die op reis willen en wat van de wereld willen ontdekken.

In al deze situaties kun je met behulp van (ontwikkelde) intuïtie heel snel verbanden blootleggen en overzicht helpen creëren, prioriteiten herkennen en essentiële factoren in beeld brengen. Wat er als eerste geadresseerd moeten worden om zuinig en gericht met de energie om te gaan, hangt af van de dimensie waarop de transformatie zich aankondigt.

Ook elke organisatie heeft een ‘zielenpad’, bestemming, bedoeling, purpose etc. etc. Het komt voort uit de behoefte naar betekenisgeving van de organisatie om zichzelf naar een hoger plan te brengen. Precies zoals bij mensen. En dan het liefst op een zo weerstandsloze manier… precies zoals bij mensen.